Από το 2008, έχουμε εισέλθει σε μια κρίση του καπιταλισμού, σε κλίμακα ανάλογη με την κρίση του 1929. Εάν μια σειρά φαινομένων που υπάρχουν ήδη : μαζικη υπερχρέωση, φτώχεια, ανεργία, κλπ., επιταχύνονται, η προοπτική σημαντικών και ραγδαίων αλλαγών στον τρόπο ζωής μας ειναι ανοιχτή σε βαθμό που εξακολουθεί να είναι δύσκολο να εκτιμηθεί. Ένα πράγμα είναι βέβαιο : οπως παπαγαλιζαν τα βρετανικα μέσα ενημέρωσης κατά τη διάρκεια των ταραχών του καλοκαίριου του 2011, οι business πρέπει να συνεχιστουν. Αν η κρίση του 1929 οδήγησε στον μεγαλύτερο πόλεμο στην ιστορία, ένας άλλος πόλεμος είναι τώρα στο πρόγραμμα της ”ανακαμψης” : ο πόλεμος ενάντια στο προλεταριάτο. Προσδιορισμενο ως προς τη θέση του στο παραγωγικό σύστημα, το προλεταριάτο αποτελει την κοινωνική κατηγορία που ειναι αναγκάσμένη να πουλήσει την εργατική της δύναμη για να επιβιώσει. Μόνο η επανάσταση μπορεί να επιτρέψει στο προλεταριάτο, διαιρεμενο και χωρισμενο σε ατομικοτητες μεσα στον καπιταλισμό, να ενεργησεί ως τάξη. Όπως είπε ο Μαρξ, το προλεταριάτο ή είναι επαναστατικό ή δεν είναι τίποτα. Ειναι μέσω μιας άνευ προηγουμένου παγκόσμιας επίθεσης ενάντια στο προλεταριάτο που ο καπιταλισμός μπορεί να βγει από την κρίση. Για να το κάνει, θα πρέπει να μειώσει δραστικά το κόστος εργασίας. Αυτό το βλεπουμε ήδη στην Ελλάδα και αυτο τείνει να γενικευτεί και σε άλλες χώρες. Το φάσμα των πιθανοτητων μικραίνει όλο και περισσότερο : ή ο καπιταλισμός ή εμείς.
Στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, η επωδός είναι η ίδια, αυστηρότητα, λιτότητα και θυσίες. Σε άλλα μέρη, η υπερεκμετάλλευση βρισκεται πλέον στα όριά της: επισιτιστική κρίση, στεγαστική κρίση, … Αντιμέτωπο με αυτή την προοπτική, το προλεταριάτο δεν παραμένει αδρανές.
Οι επαναστάσεις που άρχισαν την άνοιξη του 2011 ή ο θυμος των ελλήνων αποτελουν την αρχη μιας απάντησης.
Μια άλλη απάντηση απο ενα μερος του προλεταριατου, η οποία μπορεί να γίνει σημαντική, είναι η αγανάκτηση, η διεκδίκηση ένος εναλλακτικύ καπιταλισμού, όπου οι τράπεζες θα είναι πάντα εμποροπωλητές του χρήματος, δημόσιες τραπεζες, όπου οι εργαζόμενοι θα είναι πάντα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αφεντικά αλλά αξιοπρεπώς, κλπ. : όλα αυτα υπό την αιγίδα ενός κοινωνικού και καλοπροαίρετου κράτους (σοσιαλιστικού για τους πιο θυμωμένους).
Μοιραζόμαστε με τους εκπροσώπους αυτού του ρεύματος (τους ονομάζουμε δημοκρατιστές, ρευμα το οποίο περιλαμβάνει τόσο ριζοσπάστες μεταρρυθμιστές οσο και ομάδες που αυτοαποκαλουνται επαναστατικές), την πεποίθηση ότι το προλεταριάτο πρέπει να αγωνιστεί και να αντισταθεί στις πολιτικές λιτότητας. Αλλά δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να δώσουμε σχέδια διαχείρισης κρίσης, έκτακτης ανάγκης, ή απόπειρας διαχείρισης του Κεφαλαίου. Το πλοίο βυθίζεται, και δεν προσβλέπουμε ούτε στη γεφύρωση των χασμάτων, ούτε σε καποια θέση στις σωσίβιες λέμβους που προορίζονται για τις άρχουσες τάξεις : επιδιώκουμε να αγγίξουμε το έδαφος.
Φυσικά, δεν πιστεύουμε ότι ο καπιταλισμός θα ηττηθει χωρίς να αντιδράσει. Υπο αυτη την εννοια αυτοαποκαλούμαστε επαναστάτες : καμία μεταρρύθμιση, κανένα νομικό μέσο, δεν θα καταργήσει ό,τι είναι γραμμένο στο γενετικό κώδικα του καπιταλισμού : την εκμετάλλευση.
Σε αυτήν την περίοδο της κρίσης, η μόνη λύση είναι για το προλεταριάτο να καταστρέψει το σημερινό σύστημα : τον καπιταλισμό. Αρνούμαστε να αγωνιστούμε για τη δημιουργία μιας οιασδήποτε μεταβατικής περιόδου, το οποίο θα σήμαινε διαχείριση του Κεφαλαίου με διαφορετικό τρόπο (προλεταριακό κράτος, γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, κλπ.). Στην αντιπαράθεση μεταξύ του προλεταριάτου και του Κεφαλαίου, επιδιώκουμε την ασφυξία του αντιπάλου και αφήνουμε τους καπιταλιστές να κανουν παιχνίδακια με τα νομίσματα και το χρυσό τους, άχρηστα πλέον εφόσον η κοινωνία δεν θα τους δίνει περισσότερο νόημα. Ωστόσο, δεν υποστηρίζουμε την ακινησία, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια στρατηγική που οδηγεί στον κομμουνισμό, δηλαδή στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, της μισθωτής εργασίας, του Κράτους και της αξίας. Κατάργηση του μισθού, σημαίνει κατάργηση του λουριού απο το οποίο μας κρατάνε οι καπιταλιστές. Είναι πανω στις στάχτες του καπιταλισμού που θα χτίσουμε μια κοινωνία στην οποία θα αποφασίζουμε να παράγουμε σύμφωνα με τις ανάγκες μας, οπως αυτες ορίζονται συλλογικά.
Τέλος, κάνουμε την εξής παρατήρηση : πολύ συχνά, μέσα στο κομμουνιστικό ρεύμα στο οποίο ανήκουμε, είτε αυτό ονομάζεται ελευθεριακό, ρεύμα της κομμουνιστικοποίησης, αναρχοκομμουνιστικό ή αλλιώς, οι πολιτικές και οικονομικές, αναλύσεις είναι περίπλοκες, μακροσκελείς και μερικές φορές απρόσιτες.
Οργανωμένοι σε ομάδα, προσπαθούμε να προτείνουμε προσιτές αναλύσεις και ελπίζουμε με αυτόν τον τρόπο πολλοί άνθρωποι να ενωθουν γύρω από συζητήσεις, σκέψεις και κουβέντες. Το βαθύτερο μέρος του μηνύματός μας είναι απλό : μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε, αλλά όσο υπάρχει χρήμα, δεν θα υπάρχει για όλους μας!